DROGI RODZICU!
1. Gdy Twoje dziecko ma słaby apetyt upewnij się najpierw, czy sytuacja ta nie ma podłoża medycznego. Udaj się do pediatry i zgłoś się na zlecone przez niego badania. Sprawdź, czy wzrost i waga dziecka są odpowiednie do jego wieku.
2. Zachowaj spokój w sprawach związanych z żywieniem. Uwierz w to, że dziecko wie, czy i jak bardzo jest głodne i zjada taką porcję pokarmu, jaka zaspokaja jego potrzebę.
3. Jeżeli nadmiernie koncentrujesz się na tym, czy i jak dużo dziecko zjadło, możesz je paradoksalnie zachęcić do niejedzenia. Nagradzasz je bowiem uwagą i zainteresowaniem za odmowę jedzenia i nieświadomie wzmacniasz to zachowanie.
4. Podawaj jedzenie w atrakcyjny sposób, estetycznie podane. Dzieci też „jedzą oczami”.
5. Lepiej nałóż na talerz małą porcję. Talerz napełniony po brzegi może przytłoczyć niejadka i na starcie go zniechęcić. Lepiej, żeby poprosił o dokładkę, niż miał poczucie porażki, że znowu nie zjadł wszystkiego.
6. Podawaj jedzenie bez zbędnych komentarzy. Nie wyznaczaj, ile dziecko ma zjeść.
7. Pamiętaj, że około 2 roku życia dziecko uwielbia mówić „nie”. W związku z kształtującym się w tym okresie poczuciem własnego „ja”, maluch zaczyna manifestować, że jest odrębną, niezależną jednostką. Odmowa jedzenia jest także tego wyrazem i nie ma nic wspólnego z tym, czy dziecko jest głodne, czy nie. Sposobem na zmniejszenie oporu jest danie dziecku możliwości decydowania np. „Wybierz, co zjesz na śniadanie – jogurt cz zupę mleczną?„” lub „Wolisz zjeść z niebieskiej czy żółtej miseczki?”.
8. Pilnuj stałych godzin posiłków. Regularność w jedzeniu sprawia, że głód pojawia się o określonych porach. Podanie wtedy posiłku jest odpowiedzią na potrzebę dziecka.
9. Ogranicz lub całkowicie wycofaj przekąski pomiędzy posiłkami, zwłaszcza słodycze, chrupki, chipsy. Nie są one źródłem potrzebnych składników odżywczych, a rozpychają żołądek i dają złudne uczucie sytości. Dziecko nie będzie miało szansy poczuć głodu.
10. Posiłki powinny być podawane w ściśle określonym miejscu, ograniczać się np. do stołu w jadalni, krzesełka do karmienia.
11. Podczas jedzenia nie rozpraszaj dziecka, nie odwracaj jego uwagi, nie zabawiaj. Maluch powinien być skupiony na jedzeniu, a nie innej czynności, takiej jak oglądanie bajki czy zabawa misiem. Jedzenie nie powinno być też „przemycane” przy okazji, gdy dziecko zajęte jest czymś innym.
12. Unikaj rozmów o tym, że dziecko jest niejadkiem. Nie podkreślaj, jak słabo je. Nałożenie mu takiej etykietki zwiększa ryzyko, że będzie się zachowywać zgodnie z nią.
13. Nie karm dziecka! Przedszkolak powinien już samodzielnie spożywać posiłki. Jeśli nie będziesz go wyręczać, prawdopodobnie zje więcej. Pomagaj tylko wtedy, gdy maluch z czymś sobie jeszcze nie radzi.
14. Pozwól dziecku jeść powoli, w spokoju. Przecież powolne jedzenie jest zdrowe! Nigdy go nie poganiaj, nie okazuj zniecierpliwienia. To, że je długo wcale nie znaczy, że jest niejadkiem.
15. Pamiętaj o tym, jak ważna jest atmosfera podczas posiłków – powinny im towarzyszyć pozytywne emocje, spokój, radość ze wspólnie spędzonego czasu.
16. Dziecko chętnie naśladuje dorosłych. Jeśli w rodzinie jest jakiś wzór niejedzenia (np. ktoś nie siada do obiadu, bo się odchudza), maluch może brać z niego przykład. Dobrym wzorcem jest natomiast wspólne, rodzinne spożywanie posiłków przy stole.
17. Jeżeli dziecko wyraźnie nie znosi jakiejś potrawy, nie podawaj mu jej. Zachęcaj natomiast do próbowania nowych potraw, nowych smaków.
18. Zaangażuj niejadka do pomocy w przygotowaniu posiłku – we wspólne gotowanie, przyprawianie, układanie na talerzu. Maluch chętniej zje coś, co sam przyrządził.
19. Zachowaj cierpliwość – zmiana nawyków żywieniowych wymaga czasy.
"Potrafię to zrobić!" - do takiego odkrycia dochodzi każde zdrowe dziecko. Takich odkryć w życiu małych pociech jest wiele. Dają one małemu człowiekowi naturalną przyjemność. Dobrze jest, kiedy dorośli nie traktują tych, nawet drobnych, dziecięcych osiągnięć, jako czegoś obowiązującego. A najlepiej jeśli widzą w tym sygnały rozwoju i dojrzewania.
W sprzyjającej atmosferze można usłyszeć, jak dzieci z radością wykrzykują: "Umiem zapiąć guziki!", "Potrafię narysować domek!", "Wiem, co znaczy ten znak!", "Ja też poodkurzam, mamo!", "Potrafię sprzątnąć ze stołu!", "Umiem na pamięć cały alfabet!"… Przykłady te pokazują, że już na starcie życia wszystkie doświadczenia łączą się z przyjemnością, satysfakcją i dumą. Nic nie odbywa się jednak samoistnie czy automatycznie. Wymaga to pewnego wysiłku ze strony dorosłych.
Należy dbać, by w czasie dorastania dziecka, nie podejmować za niego wszystkich decyzji. Jeżeli nie będzie się stawiało przed dzieckiem żadnych oczekiwań i wymagań, wówczas istnieje niebezpieczeństwo, że pozostanie ono zależne. Nie ukształtuje się w pełni jako odrębna jednostka. Nie posiądzie umiejętności stosownych do swego wieku i poczucia odpowiedzialności za siebie.
Z drugiej strony, jeżeli zbyt wcześnie zaczyna się wymagać od dziecka i do tego zbyt dużo (przekroczenie możliwości), wówczas istnieje niebezpieczeństwo, że stanie się ono bierne. Może czuć się zdominowane i nieudolne. Tym samym nie może się dokonać w pełni proces indywidualizacji i wykształcenia poczucia odpowiedzialności za siebie.
Istotne jest, by rodzice zrozumieli, że naturalnym procesem rozwoju jest samokształtowanie w kierunku autonomii. Rozumiejąc ten fakt powinni wspierać taki proces u swojego dziecka.
Warto także poszukiwać możliwości powiększania kompetencji dziecka i poczucia odpowiedzialności za siebie:
- Dążmy do współpracy, a nie oczekujmy „ślepego”posłuszeństwa.
- Uczmy swoje dzieci dostrzegać przyczynowe powiązania pomiędzy działaniami a ich skutkami.
- Twórzmy atmosferę bezpieczeństwa, szacunku, akceptacji i zaufania.
- Twórzmy okazję, w której dzieci będą miały odpowiednie do ich wieku wybory i obowiązki.
- Wyznaczajmy zadania, które pozwolą dzieciom uczestniczyć w prowadzeniu domu (jak np. sprzątanie ze stołu, wynoszenie śmieci...).
- Uczmy wytrwałości dając dobry przykład.
- Chwalmy osiągnięcia.
- Doceniajmy oznaki odpowiedzialności.
- I WRESZCIE! Okazujmy wiarę w możliwości i w wartość dziecka.
Prosimy o ubieranie dzieci na "cebulkę" - odpowiednio do pogody, ponieważ w miarę możliwości wychodzimy codziennie na spacer lub na plac zabaw.
Pamiętajmy, że dłuższą nieobecność dziecka w przedszkolu zgłaszamy telefonicznie.
Płatności za przedszkole prosimy dokonywać do 15-tego każdego miesiąca.
Chrońmy dzieci przed ołowiem i kadmem –
Profilaktyka jest najważniejsza
Instytut Ekologii Terenów Uprzemysłowionych we współpracy z Urzędem Miasta Piekary Śląskie w ubiegłym roku przeprowadził w Piekarach Śląskich badania narażenia 773 dzieci w wieku 4-6 lat na ołów i kadm. Badania wykazały, że 62% dzieci było nadmiernie narażonych na ołów, z tego powodu niezwykle ważne są działania prowadzące do maksymalnego ograniczenia wnikania trucizn środowiskowych do organizmów dzieci. Profilaktyka – to usuwanie trucizn środowiskowych z przestrzeni życia dziecka, higieniczny tryb życia, prawidłowe odżywianie i zachowania nie dopuszczające do narażenia. Istotną rolę w profilaktyce odgrywa kształtowanie właściwych zachowań dzieci – edukacja zdrowotna i ekologiczna dzieci oraz rodziców i nauczycieli. Trzeba chcieć i wiedzieć jak zapobiegać.
Poniżej dostępne są pliki do pobrania oraz linki do stron internetowych.
1. Elektroniczny pakiet edukacyjny „Jak chronić dzieci przed ołowiem i kadmem?”
2. E-szkolenie „Jak chronić dzieci przed ołowiem i kadmem”, dostępne po rejestracji na platformie e-learningowej IETU pod adresem http://pe.ietu.katowice.pl
3. Informacja o projekcie.
Uczestniczymy w Programie
"Cała Polska czyta dzieciom", dlatego
CZYTAJ DZIECKU 20 MINUT DZIENNIE.
CODZIENNIE!
- Czytanie na głos niemowlęciu stymuluje rozwój jego mózgu.
- Czytanie kilkulatkowi rozbudza w nim ciekawość świata i pomaga mu zrozumieć siebie i innych.
- Wspólne głośne czytanie z nastolatkiem pomoże mu pokonać wiele problemów wieku dorastania.
- Bez względu na to ile masz zajęć, najważniejszą rzeczą, jaką możesz zrobić dla przyszłości swego dziecka, oprócz okazywania mu miłości przez przytulanie, jest codzienne głośne czytanie oraz radykalne ograniczenie telewizji.
Jim Treleose „Podręcznik głośnego czytania”
Mając na uwadze wszechstronny rozwój dziecka w ramach podstawowej oferty edukacyjnej wykorzystujemy program, który jest zgodny z podstawą programową wychowania przedszkolnego http://dokumenty.rcl.gov.pl/D2014000080301.pdf
Jest to:
„Nasze Przedszkole" Program edukacji przedszkolnej, wspomagający rozwój aktywności dzieci. Autorki: M. Kwaśniewska i W. Żaba-Żabińska.
CELE
KONCEPCJI PRACY PRZEDSZKOLA
1. Diagnozowanie i rozwijanie inteligencji wielorakich dzieci.
2. Rozwijanie u wychowanków pozytywnych cech charakteru (dobroć, empatia, otwartość, zaradność, odporność emocjonalna, samodzielność, kreatywność, wiara we własne możliwości, umiejętność współdziałania).
3. Rozwijanie umiejętności adekwatnego do sytuacji wyrażania emocji.
4. Stwarzanie atmosfery bezpieczeństwa i zaufania w środowisku przedszkolnym.
5. Wspomaganie rodziców w wychowaniu.
6. Efektywne angażowanie rodziców do realizacji zadań określonych w koncepcji.
7. Promowanie działalności przedszkola w środowisku lokalnym.
Każde dziecko jest potencjalnie uzdolnione,
lecz na wiele różnych sposobów.
Ma ono charakterystyczny dla siebie
temperament oraz styl uczenia się i pracy.
Inteligencje Wielorakie Howarda Gardnera
Inteligencja człowieka występuje w różnych postaciach,
odpowiadających głównym dziedzinom kultury –
a więc w rzeczywistości mamy do czynienia
z inteligencją wieloraką.
|
Jak rozpoznać? |
|
Jak rozpoznać? |
|
Jak rozpoznać? |
|
Jak rozpoznać? |
|
Jak rozpoznać? |
|
Jak rozpoznać? |
|
Jak rozpoznać? |
|
Jak rozpoznać? |
„Dziecko chce być dobre.
Jeśli nie umie – naucz.
Jeśli nie wie – wytłumacz.
Jeśli nie może – pomóż…”
Janusz Korczak
20 reguł wychowania dzieci wg Janusza Korczaka:
1. Nie psuj mnie. Dobrze wiem, że nie powinienem mieć tego wszystkiego, czego się domagam. To tylko próba z mojej strony.
2. Nie bój się stanowczości. Właśnie tego potrzebuję - poczucia bezpieczeństwa.
3. Nie bagatelizuj moich złych nawyków. Tylko Ty możesz mi pomóc zwalczyć zło, póki jest to jeszcze w ogóle możliwe.
4. Nie rób ze mnie większego dziecka, niż jestem. To sprawia, że przyjmuję postawę głupio dorosłą.
5. Nie zwracaj mi uwagi przy innych ludziach, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. O wiele bardziej przejmuję się tym, co mówisz, jeśli rozmawiamy w cztery oczy.
6. Nie chroń mnie przed konsekwencjami. Czasami dobrze jest nauczyć się rzeczy bolesnych i nieprzyjemnych.
7. Nie wmawiaj mi, że błędy, które popełniam, są grzechem. To zagraża mojemu poczuciu wartości.
8. Nie przejmuj się za bardzo, gdy mówię, że Cię nienawidzę. To nie Ty jesteś moim wrogiem, lecz Twoja miażdżąca przewaga!
9. Nie zwracaj zbytniej uwagi na moje drobne dolegliwości. Czasami wykorzystuję je, by przyciągnąć Twoją uwagę.
10. Nie zrzędź. W przeciwnym razie muszę się przed Tobą bronić i robię się głuchy.
11. Nie dawaj mi obietnic bez pokrycia. Czuję się przeraźliwie tłamszony, kiedy nic, z tego wszystkiego nie wychodzi.
12. Nie zapominaj, że jeszcze trudno mi jest precyzyjnie wyrazić myśli. To dla tego nie zawsze się rozumiemy.
13. Nie sprawdzaj z uporem maniaka mojej uczciwości. Zbyt łatwo strach zmusza mnie do kłamstwa.
14. Nie bądź niekonsekwentny. To mnie ogłupia i wtedy tracę całą moją wiarę w Ciebie.
15. Nie odtrącaj mnie, gdy dręczę Cię pytaniami. Może się wkrótce okazać, że zamiast prosić Cię o wyjaśnienie, poszukam ich gdzie indziej.
16. Nie wmawiaj mi, że moje lęki są głupie. One po prostu są.
17. Nie rób z siebie nieskazitelnego ideału. Prawda na Twój temat byłaby w przyszłości nie do zniesienia. Nie wyobrażaj sobie, iż przepraszając mnie stracisz autorytet. Za uczciwą grę umiem podziękować miłością, o jakiej nawet ci się nie śniło.
18. Nie zapominaj, że uwielbiam wszelkiego rodzaju eksperymenty. To po prostu mój sposób na życie, więc przymknij na to oczy.
19. Nie bądź ślepy i przyznaj, że ja też rosnę. Wiem, jak trudno dotrzymać mi kroku w tym galopie, ale zrób, co możesz, żeby nam się to udało.
20. Nie bój się miłości. Nigdy.
